Beirut… een stad maar zeker ook een band. Trompetten, gitaren, een perfecte mengelmoes. Daarom trok ik met plezier naar Vorst.
Een rit naar Vorst is steeds een belevenis. Via de E40 naar Brussel om plots door kleine straatjes te rijden waar er steeds leven is. Maar hoeveel leven er ook rond mij aanwezig was… de rit was stil.
Maar de aankomst in Vorst gaf onmiddellijk licht op het eind van de tunnel.
Het voorprogramma was een rustig muziekje. Ik kende ‘Helado Negro’ niet en persoonlijk ga ik ze niet meer actief opzoeken. Onderhoudend waren ze wel. De sax, de viool, de schuiftrompet, allerlei instrumenten probeerden een harmonie te maken van geluiden maar ik was niet echt geboeid. Dat de frontman een beetje fotogeniek was, bleek wel een meerwaarde.
Als voorprogramma kon het wel tellen want het bleek instrumentaal wel een juiste zet.
Het was eindelijk tijd voor ‘Beirut’. Na enkele jaren van stilte was Beirut terug. Veel nieuwe nummers passeerden de revue. Dat maakte de set soms wat moeilijk maar mooi was het zeker. Verschillende lichtjes transformeerden het podium tot een rustige setting. Beirut wist me weer te charmeren. De frontstage-security had echter gehoopt op een wildere set. Dat was duidelijk af te lezen op hun gezicht.
Dat ik genoten heb van dat optreden was duidelijk, dat ik met een brede smile naar huis kon rijden was een feit. Een geslaagde avond, een avond met mooie muziekjes en intieme doeningen. Heerlijk. Mijn passie, zalig !!!
All pictures are ©️ JoostVH Photography