Even ten zuiden van Maastricht, aan het Albertkanaal en vlakbij het dorpje Eben-Emael ligt het grootste fort van België. Dit gigantische fort, met een oppervlakte van 700 bij 900 meter werd gebouwd in het interbellum. Maar bij de aanvang van de tweede wereldoorlog bleek het ‘oninneembare’ fort toch enkele zwaktes te kennen. Het was ten eerste een achterhaald concept en ten tweede, de nieuwe technologieën die de Duitse troepen met zich meebrachten, bleken een schot in de roos te zijn om dergelijke constructies te elimineren. Het garnizoen hield amper anderhalve dag vol, terwijl het fort eigenlijk al na 15 minuten uitgeschakeld was.
Tot zover een stukje geschiedenis. Alhoewel…. Het was in 2016 dat ik een bezoek bracht aan dit fort. Maar nu, 4 jaar later, zijn de foto’s eindelijk af geraakt. Zo zie je maar dat zelfs tijden van crisis een positief effect hebben.
Eenmaal je de grote ijzeren poort van het fort passeert is het gedaan met het zien van daglicht. Een wirwar van betonnen gangen brengen je doorheen het kluwen van bunkers en depots. Het enige daglicht die ik tijdens de rondleiding zag was toen ik door de loop van een kanon kon kijken. Een smal strookje natuurlijk licht.
Maar die duisternis van het fort was eigenlijk wel mooi. De TL-lampen gooiden hun licht op de wit gekalkte muren. En de gids, met rode bodywarmer, wandelde voorop.
De sporen van strijd waren op sommige plaatsen goed te zien. De strijd was kort maar hevig. Je zag verwrongen staal, verwoeste deuren en kogelinslagen in het beton. Als ik het geluid van de wandelschoenen in de gangen aanhoor dan vermoed ik dat het geluid van dat gevecht hels moest geweest zijn. Een korte maar hevige strijd die op voorhand verloren was.
Maar genoeg gebabbeld. Ik laat met plezier nog enkele foto’s voor zich spreken.
All pictures are ©️ JoostVH Photography