Vrijdag 9 maart. Ik begaf me naar de Kouter in Gent. Een front van regen had zich langzaamaan over het land gelegd. Wandelaars op straat hielden hun hoofden goed verscholen onder hun kap, enkel de noodzakelijke verplaatsingen werden gedaan, geen slenteraars op de baan. De ruitenwissers van mijn auto waren verheugd dat ze nog eens gewone regen mochten wegvegen.
Eenmaal geparkeerd haastte ik me naar de overkant van de weg, naar de ingang van de Handelsbeurs. Ik meldde me aan en begaf me naar de foyer. Ik was, zoals gewoonlijk, goed op tijd en stond paraat toen de deur van de concertzaal geopend werd. De zaal stond ingesteld op staand publiek. Hoezo ingesteld op staand publiek? Deze zaal is eigenlijk een technisch wondertje. Men kan het podium doen zakken naar -1 zodat de zaal als een theater kan ingericht worden. Het blijft me steeds fascineren dat dezelfde zaal opeens een totaal ander zicht kan hebben. Maar de Handelsbeurs is meer dan een technisch zeer goede zaal, het is eveneens een gebouw waar oude elementen verweven zijn in moderne architectuur. Je zou eens de mannentoiletten moeten zien. Echt de moeite vind ik persoonlijk.
Maar ik was niet naar de Handelsbeurs gekomen om het gebouw te bewonderen. Er stond een CD-voorstelling op het programma. Flying Horseman kwam ‘Rooms/Ruins’ aan het publiek voorstellen. En dat is iets waar ik heel hard naar uitkeek.
Flying Horseman is een band bestaande uit onder andere Bert Dockx en de zusjes Maieu. Bert Dockx kan je misschien ook nog kennen van zijn andere band ‘Dans Dans’. Ik ken Bert Dockx voornamelijk als gitaarvirtuoos. Zijn gedrevenheid op de gitaar, zijn kunsten, zijn bijna hyperkinetisch spel tussen gitaar en pedalen, zijn nauwkeurigheid,… het maakt hem voor mij één van de beste muzikanten van België.
Soit. Bert en de zijnen gingen hun CD voorstellen.
Om het publiek warm te maken werd er beroep gedaan op Clément Nourry. Deze man en zijn gitaar probeerden het publiek te bekoren met gitaarkunsten die soms wel wat vergezocht lijken. Onder het motto: steek eens een koffielepel tussen je snaren werden gitaartonen ontwikkeld die je niet direct verwacht om uit een gitaar te komen. Het ene moment wist hij het publiek bij de keel te grijpen, het andere moment was het zo ver gezocht of kwam het net niet goed tot uitvoering waardoor het publiek niet echt kon vatten wat deze jonge kerel in kersttrui wou tonen.
Het was in dat opzicht wel een goede opener. Het snakken naar meer gitaarkunsten was gekomen.
En dan was het dus tijd voor Flying Horseman. Het was niet rustig opbouwen. Direct, bij het eerste nummer was het rechttoe rechtaan. Ze namen iedereen in de zaal bij de hand en trokken ze elk op beurt mee in hun trip van klanken en ritmes. Rustige stukken explodeerden in puur geweld maar zonder de verfijning te verliezen. Flying Horseman leverde een topoptreden af. En dat kon moeilijk anders. Hun plaat die ze hier kwamen voorstellen is dan ook een meesterwerk dat zeker mag meedingen voor plaat van het jaar.
All pictures are © JoostVH Photography