Lokeren. Een stad tussen Sint Niklaas en Gent. Een stad gekend van zijn Sporting en zijn 10-daagse feesten.Dit jaar stond dit festival 2 keer in mijn agenda. Maar gisteren stond met stip aangeduid. Op het programma: Whispering Sons, Father John Misty, Patti Smith en Charlotte Gainsbourg.
Het was al even na 17 toen ik mijn trolley met fotomateriaal in de koffer stak en ik richting Lokeren vertrok. Na een niet zo lange rit reed ik richting de Grote Kaai. Ik parkeerde vlakbij en meldde me aan bij de productie. Niet veel later installeerde ik me in de persruimte die geïnstalleerd was in de sporthal. Computer uitladen, objectieven op de camera’s zetten, wifi code zoeken en ingeven, het tijdschema bestuderen en plots merken dat er maar 10 fotografen het optreden van Patti Smith mogen vastleggen. Lucky me, ik stond op de lijst.
Even later kwam mijn compagnon de route ook aan. Ons Caroline zette zich bij mij en we waren vertrokken voor een avond kletsen, lachen en ja, ook fotograferen.
Het eerste optreden van de dag startte om 19 uur. Die eer was voor Whispering Sons. De regel ‘first three, no flash’ werd vlak voor het optreden gewijzigd naar ‘doe maar, zolang je maar geen flash gebruikt’. Ik had ze al enkele keren live aan het werk gezien en elke keer vond ik het fantastisch. Deze keer was wel de eerste keer in open lucht op klaarlichte dag. Het was eens anders maar daarom niet minder. Fenne smeet zich volledig, zoals ze steeds doet.
Na 3 nummers verliet toch het merendeel van de fotografen de front. Ik bleef nog 1 nummer langer en besliste om ook de laatste nummers van de set te fotograferen. Tussenin probeerde ik al wat aan de foto’s van de eerste nummers te werken.
De volgende band op het programma was Father John Misty. Het contrast met Whispering Sons kon moeilijk groter zijn. Zo uitbundig zij waren, zo relax en chill was Joshua Tillman. Met zijn handen in zijn zakken en met de nodige nonchalance begon hij te zingen. Pas na enkele minuten ontdooide hij lichtjes. Hij moest wel zijn handen uit zijn zakken halen want anders ging hij problemen hebben om zijn gitaar vast te houden.
Nadat ik die reeks afgewerkt had was er even tijd voor een pauze. Iets drinken in de bar tijdens een festival. Meestal lukt dat niet maar hier gaat dat wel, of nu toch. Er was alleszins genoeg tijd tussen de optredens door. Was er dan maar 1 podium? Neen hoor maar dat tweede podium was als fotograaf moeilijker bereikbaar en daarom liet ik het bewust uit mijn schema vallen; al stonden daar ook goeie groepen geprogrammeerd…..
Patti Smith and band. Wat een naam, wat een vrouw. Zoals gezegd mochten maar 10 fotografen hun werk doen en de regels werden nog wat verder aangescherpt door ons enkel de eerste 2 nummers te laten fotograferen en dan nog eens van uit de wings (je kent dat wel, die zone tussen de barriers ergens halverwege tussen het podium en de geluidstoren). Maakte dat ons werk eenvoudig? Allesbehalve. Veel variatie was dus niet mogelijk maar we deden ons best. En 2 nummers; da’s eigenlijk wel kort. Maar een uitdaging gaan we niet uit de baan dus probeerden we er het beste van te maken. Aan Patti zelf zal het alleszins niet gelegen hebben. Ze had iets te vieren en dat was eigenlijk wel merkbaar op het podium.
Afsluiten deden we met Charlotte Gainsbourg. Nog zo iets speciaals. Een vrouw aan een piano. Klinkt eenvoudig maar dat was het niet. Het podium in Lokeren is ook redelijk hoog dus het vraagt wel wat moeite om iets in beeld te willen brengen. Charlotte, aan haar piano, met veel lichtgevende kaders. Als je het zo zegt klinkt het dwaas maar ik was wel verkocht. Haar zachte stem op die zoete beats… jaja, Charlotte kan het.
Nadat ik de foto’s van Charlotte Gainsbourg had afgewerkt pakte ik weer alles mooi in en trok ik de deur achter me toe. Voor even… want zaterdag sta ik hier terug. Lokeren, je bent nog niet van me af.
All pictures are ©️ JoostVH Photography