De Lokerse Feesten zijn een begrip. Helemaal niet te vergelijken met de Gentse feesten. De Lokerse feesten zijn vooral gekend omwille van de optredens aan de Grote kaai. In normale tijden zijn dat 10 dagen topbands op een parking. Dit jaar 10 dagen gevuld met een niet-onaardige affiche op een parking met tafeltjes.
De corona-maatregelen zijn nog streng en dus moet iedereen in bubbels zitten. En om naar metal te luisteren is dat niet zo eenvoudig. En als je binnen 2 weken ene metal-festival hebt waar er veel maar mag, dan is het niet onlogisch dat deze avond niet uitverkocht geraakte.
Een niet uitverkochte parking dus. Maar dat liet ik niet aan mijn hart komen. De affiche deed me snakken om er naartoe te gaan. Met bands als lalma, STAKE en Channel Zero stonden er 3 Belgische metalbands geprogrammeerd die toch wel voor sfeer kunnen zorgen.
Andere setting is ook een andere werkomgeving. Veel minder gezellig dan andere jaren maar ik vergeef het met plezier. De situatie is wat ze is en ze gaan er toch goed mee om.
Het regen heb je als organisatie niet in de hand en die probeerde toch een domper te zetten op de sfeer. Twee stevige buien en een onweer trokken over de stad. Kleurrijke poncho’s en paraplus brachten even veel kleur in het zwartgeklede publiek.
Maar ze bleven zitten. En hoe later op de avond, hoe meer volk. En jawel, sommigen trokken zelf hun T-shirt uit om met blote bast mee te brullen.
Het weer kon de sfeer dus ook niet om zeep helpen. Maar wat met de bands?
lalma mocht de spits afbijten. Deze gloednieuwe band speelde in Lokeren zijn eerste optreden. Niet echt zo verwonderlijk als het lijkt want alle bands die de voorbije 2 jaar zijn opgericht hebben nog niet veel speelmogelijkheden gekregen. Het feit dat ze direct op dit grote podium mogen staan wil al veel zeggen. De frontman is een gekende: John Roan. Je weet wel, die dansende frontman van Arsenal.
Qua andere stijl kan dit wel tellen. Maar het is een zeer geslaagd project. Geen puur gebrul maar loepzuiver gezang, gecombineerd met zware metal, black-metal als het ware.
Ze spelen deze zomer nog op andere festivals, zoals Alcatraz. Neem zeker eens een kijkje als je er bent.
Daarna was het de beurt aan STAKE. Deze band is volgens Franky De Smet-Van Damme de jeugd in de metal. Maar die jeugd heeft al jaaaaaren op de teller staan. En dat merk je wel. Hun muziek is ‘volwassener’ geworden maar blijft lekker fris.
Brent zijn snor is al wat meer in vorm gesneden, de muziek blijft onversneden rauw met toch al meer melodie. Een onweer gaf wat extra licht op de set Maar de donder kon niemand horen. Daarvoor was STAKE net iets te goed op dreef.
En dan was het de beurt aan Channel Zero. Al 31 jaar staan ze op de planken. Een lange pauze enkele jaren geleden deed duidelijk deugd. En de fans…. die zijn nog steeds dezelfde.
Ze gaan al jaren mee en dat zie je. Het zijn stuk voor stuk topmuzikanten. En ook al spreken ze niet allemaal dezelfde taal, ze verstaan elkaar zonder woorden. Is de bindtekst dan plots onderbroken door een te snelle intro… ach ja… de taal van de muziek wint altijd. Bindteksten moeten trouwens niet altijd zo lang zijn.
Maar de muziek was er weer knal op. Zoals altijd. Ik heb ze nog nooit weten teleurstellen. Ze weten wat ze doen, ze doen het graag en ze kennen hun publiek. Geen hulp nodig in het maken van de setlist. De klassiekers zijn aanwezig.
Channel Zero staat binnenkort ook op Alcatraz. Twee keer op dezelfde dag. Starten met de oude set en eindigen met een nieuwe…. Ik ben nu al benieuwd.
De Lokerse feesten anno 2021 zijn anders dan anders. Iets minder gezellig in de persruimte, iets kleiner qua podium maar met dezelfde drang naar de toekomst. Ik keer disndag met plezier terug voor nog een avondje muziek.
Maar nu genoeg geleuterd: hier zijn de foto’s !!
