Snapshots
De laatste maanden van 2020 lag mijn fotowerk weer quasi helemaal stil. Vele opdrachten werden geannuleerd en nieuwe opdrachten bleven uit. En enkele projecten die ik aan het uitwerken was diende ik plots af te lasten.
Ik baalde enorm hard. Maar bij de pakken blijven zitten is nu net iets wat ik niet doe. Ik vondeen fotografiestijl terug die ik al enkele jaren in de kast had gestopt: het maken van snapshots.
Maar wat zijn nu eigenlijk snapshots?
Snapshot: [‘snɛpʃɔt] Verbuigingen: snapshot|s (meerv.) momentopname of snel gemaakte foto van iets of iemand.
Ik trok verschillende keren rond met een klein fototoestel of zelfs met mijn gsm. Ok, mijn gsm heeft een waanzinnige camera die overdag fantastisch werk aflevert, anders zou ik hem toch niet durven gebruiken. Ik trok naar de haven, door het centrum van de stad, naar Ledeberg,… Soms bewust op wandel, soms gewoon op den bots. En ik legde vast wat ik zag.
Geen uitgekiemde composities maar gewoon vastleggen wat er voor mijn neus gebeurde of te zien was. Gewoon toestel vastnemen, klik en hup, weer doorgaan.
Wat volgde is geen documentaire. Er zit geen structuur in. Er is geen constante. Het enige wat er steeds in terugkeert is de persoon die de foto maakte: ik, de fotograaf. Meestal zie je me niet maar zo nu en dan kan je een glimp van me opvangen in de weerspiegeling van glas of spiegel.
Geen structuur, enkel beelden. Van verschillende plaatsen op verschillende momenten. Soms kan het toch zo eenvoudig zijn.
En ja, ik heb dit keihard gemist. Dat besef ik nu pas. Het vastleggen van de wereld om me heen. En tegelijk stilstaan bij de zaken die we als vanzelfsprekend vinden. Soms zit de schoonheid in de ruwheid, soms in de omvang. Een andere keer weet de natuur me te verrassen, dan weer net datgene dat de natuur niet graag heeft: uitstoot.
De wereld blijft bewegen en ik blijf me ertussen murwen. Dus hup, to be continued.
