Donderdagavond 26 april 2018. Het is 19.25 uur. Ik wandel rustig naar de concertzaal van de Vooruit in Gent. Ik wandel via het wandelpadje langsheen het water en zie al een hele rij mensen aanschuiven in het allomgekende steegje. Het is duidelijk, er staat iemand geprogrammeerd en er zijn veel mensen die een mooi plekje ambiëren. Enkele minuten later openen de deuren. Een tiental mensen lopen direct naar het podium; een enkeling doet hen na maar loopt recht naar de bar. Ik volg zijn spoor en ga toch ook iets drinken, het wachten zal nog een tijdje duren.
20.18 uur Op het podium komen 3 dames. Het voorprogramma, Pitou genaamd, vangt aan met een rustig innemend nummer. A capella met een vleugje gitaar. Of neen, in het tweede nummer is het een solo zangeres met gitaar wiens backing vocals gewoon mee vooraan staan. Of neen, toch ook weer niet. Hoe je het draaide of keerde: dat het een avond ging worden met mooie rustige liedjes was heel duidelijk. De Amsterdamse groep mocht dus het voorprogramma spelen en dat is altijd een lastige taak. Zeker als je rustige muziek brengt maar toch…. je moet het maar doen: een op dat moment bijna volgelopen concertzaal doen zwijgen (ook al vraag je er om, het blijft niet voor de hand liggend). En het is zelden dat ik zo een gejoel van enthousiasme uit de zaal het podium hoorde oprollen toen de laatste noten vervaagden. Dit voorprogramma verbaasde me, nam mij en een hele hoop andere mensen mee naar een mooi plekje met mooie deuntjes en mooie stemmetjes.
En dan werd het tijd voor de man waarvoor de zaal was volgelopen. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik Tamino aan het werk zag. Het was eind december 2016 en hij verving het voorprogramma van Trixie Whitley bij haar optreden in het Koninklijk circus. Ik herinner me nog dat ik dacht dat die jongen veel in zijn mars had maar het geluid trok echt op niets. Ik zat in de bovenste ring van het circus en de galm was ondraagbaar, de klanken vielen weg tussen de gewelven, het was niet wat het moest zijn. Maar daar kon Tamino niets aan doen, dat bleek toen ook Trixie haar stem niet klonk zoals het zou moeten klinken. Soit, Tamino had ik intussen nog aan het werk gezien, waaronder op Rock Werchter. Maar deze keer niet op een gigantisch podium; de Vooruit was zijn speeltuin geworden.
Tamino is geëvolueerd, zijn muziek is minder compact geworden maar is uitgebreid met klanken, tralalaatjes en andere surplussen. Een meerwaarde? Voor op grote podia zeg ik onmiddellijk ja, maar de concertzaal zweeft tussen club en grote zaal in en dat gaf toch een ander gevoel. Ik hou meer van zijn ‘cabin sessions’. Compact, puur, sec maar krachtig.
Als artiest is hij gegroeid, als persoon ook. De wisselwerking met het publiek bleef beperkt tot een bindtekst, maar deze kwam wel overtuigender over dan eind 2016 toen ik een schuchtere jongen zag die amper iets durfde te zeggen.
Dat Tamino veel meegemaakt heeft op korte tijd kan niemand ontkennen. Dat het niet eenvoudig zal zijn om dit alles te evenaren lijkt ook iedereen duidelijk. Benieuwd wat het nieuwe werk zal brengen want ja, dat is duidelijk op komst.
All pictures are © JoostVH Photography