Soms komt werk uit een heel onverwachte hoek. En soms ook op een moment dat je het helemaal niet verwacht. Vorige week had ik zo een opdracht. Een kort relaas van een vreemde maar heel spannende 3-daagse.
Woensdag 2 oktober, 14.54 uur. Mijn gsm rinkelde, op het scherm een vreemd nummer en de melding dat de oproep uit Wisconsin (USA) kwam. Ik nam op, zei stomweg ‘goedemorgen’ in het Nederlands (wetende dat het eigenlijk middag is en dat ze normaal gezien Engels praten in de States). Aan de andere kant hoorde ik iemand zeggen: ‘ja, hier is het inderdaad goedemorgen.’
Wat volgde was de vraag of ik de nieuwe fiets van de wereldkampioen wielrennen wou fotograferen tijdens de building-up ervan. We bespraken de details en even later stond de opdracht vast. Wat daarna door mijn gedachten spookte was een heerlijk gevoel. Al ben ik niet de grootste wielerfan, deze mogelijkheid was iets uniek en ik voelde me dan ook zeer vereerd.
Donderdag 3 oktober, iets na 17 uur. Ik meldde me aan bij de service-hub van Trek Segafredo. Aldaar werd de nieuwe fiets van Mads Pedersen in elkaar gestoken. Het kader, het stuur, de wielen, de versnellingen, de remmen,… alles moest samen gestoken worden. En alles moest juist staan, tot op de millimeter afgemeten.
De mecanicien zette alles perfect. Super geconcentreerd maakte hij van deze fiets een erezaak. Perfectie is zelfs te weinig, zo leek het toch.
En dan, rond 18 uur, kon ik de fiets in al zijn glorie fotograferen. Een lamp, een fiets en een muur…. meer had ik niet (nodig).
De dag erna trok ik naar Charleroi, naar het hotel waar het team ging overnachten om de dag erop een wedstrijd te fietsen in de buurt. Een rit langsheen de oude Caterpillar fabrieken en langsheen een oude benzinepomp die mijn aandacht trok.
Even later stond ik naast de truck van de ploeg, met daarin de fiets en de wereldkampioen, Mads Pedersen, vol plezier zijn fiets aan het bewonderen. En terecht want wat een mooie fiets…. Na een kledingwissel was het dan tijd voor de foto’s. Spontaan zoals hij is legde hij zich op de motorkap van een ploegwagen, hing hij zijn fiets aan een achteruitkijkspiegel en nam hij de meest absurde poses aan. Een geschenk, meer kan je er niet van zeggen. Alles was die dag een geschenk. Zo voelde het toch.
Na de gebruikelijke foto’s vroeg ik aan Mads of hij zin had om naar die oude benzinepomp te rijden. En ja hoor, weg was hij, op zijn fiets en ik erachter. Je had het moeten zien, een prachtig zicht was het. Die blinkende witte fiets, met daarop die krachtige regenboogtrui, op die grauwe wegen tussen oude fabriekspanden terwijl er tientallen auto’s voorbij rijden, al dan niet claxonerend.
De tijd aan de benzinepomp was kort. Het begon licht te druppelen maar ik had het warm. Mads deed perfect wat hij moest doen, een luxe om samen te werken. De uitbater van de benzinepomp hing snel uit zijn raam. Pure folklore die man maar ik kan hem niet dankbaar genoeg zijn. De rondleiding die ik erna kreeg in zijn garage was handig meegenomen. Alweer een mooie fotolocatie rijker, al is het niet echt bij de deur. En zo kon ik vrolijk als een hert terugblikken op een zalige dag.
Pictures made by and ©️JoostVH Photography