Niet dat bezoekers van dit festival het zouden kunnen vergeten (de indrukwekkende PRISON-stage refereert immers meer dan voldoende aan het kleine eilandje gelegen voor de kust van San Francisco), maar de naam Alcatraz is er vooral gekomen vanwege de voorliefde van de organisatie voor thrashbands, afkomstig uit de Bay Area.
Voila, een beetje informatie om deze blog te beginnen.
Voor het tweede jaar op rij breng ik het terrein in Kortrijk een bezoek om er te fotograferen. Dit jaar slechts één dag, de vrijdag. Maar dat maakte wel dat ik me één dag volledig kon onderdompelen. En onderdompelen leek bijna letterlijk te zijn. Een stortbui heette me welkom in Kortrijk. Het gevolg was dat ik besloot om even te wachten met de wandeling naar het festivalterrein aan te vatten en ik daardoor Nervosa miste.
Ik installeerde me zoals gewoonlijk in de persruimte (al mag je dat op dit festival niet te groots inschatten; enkele hoge tafels in een hoek van de VIP tent met hier en daar een stopcontact dat snel door de VIPS ontdekt werd om hun GSM op te laden).
Als eerste band stond Crystal Lake op mijn programma.
Deze band was direct goed om mijn zelfvertrouwen een deuk te geven. Vreselijke belichting en ik moest me nog even aanpassen aan de snelheid waarmee deze optredens vliegen. Eén ding was wel zeker: ik was wakker.
Nadat ik poogde iets te maken van deze reeks ging ik naar de Prison-stage. Als een echte gevangenis torent het podium uit over de arena van de weide. Helstar was mijn eerste band van de dag op dat podium.
Het publiek was nog niet goed wakker maar dat lieten deze mannen niet aan hun hart komen. Ze gingen er volledig voor en knalden hun gitaren door de boxen. Ik vond het wel ok. Ik ben dan ook niet zo een fan van de pigsqueel of alles wat erop lijkt.
Ik liet het even voor wat het was en trok eens over het festivalterrein. Een korte ontdekkingstocht met hier en daar een bekend gezicht.
Firewind was de volgende band. Hun leadzanger was nu niet moeders mooiste maar qua fotogeniek zijn kan hij wel tellen.
Zijn ogen rolden in alle richtingen en hij zocht constant interactie met het publiek. Mijn fototeller schoot de hoogte in.
Het is wel enorm opvallend hoeveel foto’s ik kan trekken tijdens zo een optreden. De ene pose na de andere. Maar de fotopit was relatief klein en het aantal fotografen was zoals altijd redelijk groot. Dus veel bewegingsvrijheid was er niet.
Thy Art Is Murder was de volgende band op de prison-stage.
Ook zij lieten zich volledig gaan. Al moet ik zeggen dat het wel vreemd was om the Vengaboys door de boxen te horen klinken als intro-muziek. Jammer wel dat niemand van de collega fotografen mee wou doen met mijn polonaise. Al zag ik er wel velen stiekem meezingen van tussen hun lippen.
De bands volgden elkaar snel op. Ik ging terug naar de Swamp, dat was het tweede podium in de tent. Op de menu: Napalm Death.
Hun leadsinger zou je bij wijze van spreken een euro geven maar op het podium was hij de niet aflatende duracel die rondjes bleef draaien op de keiharde muziek die ze speelden. De tent werd zot. Moshpits en crowdsurfen tegelijk, het kan !!
Terug naar de Prison. Onderweg merkte ik op dat dit festival nog eentje is zoals ze enkele jaren geleden allemaal waren. Een zee van plastic bekers moest doorzwommen worden om naar het podium te geraken.
Queensrÿche stond hier al eerder op het podium en mocht dit jaar terugkomen. Deze keer op een betere plek in de line-up.
Ik moet eerlijk zijn. Veel heb ik niet geluisterd naar de muziek. Daarvoor stond ik ook iets te dicht bij de boxen. Maar qua stijl kennen die mannen er wat van. Ze deden alles met verve, het spelen, het poseren, het uitvoeren van de klassieke metalmoves….
Na hen kwamen de klassiekers aan de beurt. Uriah Heep bestaat al 50 jaar en heeft al 25 albums op hun naam staan. De laatste is gloednieuw en ze lieten de weide meegenieten van enkele nieuwe nummers.
Nadat ik snel iets tussen mijn tanden had gestoken repte ik me naar de Swamp. Vio-lence stond op de lijst. Hun eerste optredens in Europa en iedereen moest het geweten hebben. Zelf tijdens de soundcheck werd het publiek opgezweept.
Keihard waren ze. Crowdsurfers aan de lopende band, de zanger die net niet het publiek indook (de security hield hem wijselijk tegen), moshpits, wall of death, …. het was er allemaal. De security had zijn werk. Bedankt mannen om ons ook ons werk te laten doen. Jullie aanwezigheid was weer eens nodig.
Dé headliner van de dag was SAXON.
Deze Engelsen staan ook al 50 jaar op de podia. Maar ze geven zich nog steeds zoals ze in het begin zouden gedaan hebben. Elk optreden willen ze zich bewijzen. Ook al is dat echt niet meer nodig. Gitaarsolo’s volgden elkaar snel op. Heerlijk.
Maar nu genoeg gezeverd. Tijd voor de foto’s:
All pictures are ©️ JoostVH Photography