Antwerpen… Zelfs op een zondagavond staat er file op de ring. De rit naar de Schijnpoortweg is chaotisch, de wegen rondom het Sportpaleis en de Lotto Arena zijn grauw, onduidelijk en druk. Ik parkeer me achteraan de betonplaat die een parking moet voorstellen. In het Sportpaleis stond Shawn Mendes geprogrammeerd maar ik ging naar het kleinere broertje, de Lotto Arena. Dag op dag 12 jaar geleden opende deze zaal zijn deuren en Anderson .Paak mocht het feest leiden.
De persbalie was niet bemand. Na enkele minuten wachten werd ik toch verder geholpen; net op tijd om het voorprogramma nog mee te pikken. Tayla Parx mocht met een kwartier vertraging de zaal opwarmen. Opblaascactussen moesten de beperkte ruimte die ze kreeg op het podium een beetje opvrolijken. Beperkte ruimte? Jawel, de set van de hoofdact stond achter een half doorschijnend doek, Tayla Parx kreeg voor dat doek ongeveer 2 meter breedte om op te bewegen.
Het wist me amper te bekoren, het was een beetje saai zelfs. Ze kreeg geen schwung in de zaal, ook al deed ze eigenlijk haar best.
Het was duidelijk, iedereen was gekomen voor Anderson .Paak. Zijn doortocht in de AB en vorig jaar op Werchter hadden de verwachtingen hoog gezet.
Met 20 minuten vertraging kwam de machine van Anderson .Paak op gang. Hij drumde de ziel uit zijn lijf, liep het podium op en af, sprong als een bezetene, zweepte de boel op,… Hij weet hoe hij zijn publiek moet verwennen.
Jammergenoeg was de geluidstechnieker niet van hetzelfde gedacht want het was een knoeiboel. Jammer hoe het geluid zo een sfeer kan verknallen.
Maar Anderson .Paak en zijn Free Nationals bleven blazen en feesten. Misschien niet zijn beste optreden (door het geluid) maar een feest was het wel.
Dus hoe kan het anders dan dat ik als een dartel bokje naar mijn auto huppelde en dat ik met een goed gevoel naar huis reed? Hoe kan het anders dat ik met een glimlach in mijn auto zat? Soit, tijd voor de foto’s.
All pictures are ©️ JoostVH Photography