Tien dagen feest in Lokeren. Ik kon er 2 meemaken. Na de festivaldag met Patti Smith stonden deze keer enkele Belgische bands op de menu.
Na een ritje in de auto (just me myself en Melanie De Biasio op de radio) kwam ik aan bij de sporthal. Eerst even goeiedag zeggen bij de merchandising (check mistert.be) terwijl The Van Jets nog bezig waren aan hun soundcheck. Even later installeerde ik me in de persruimte.
Iets voor 19 uur trok ik naar het grote podium. En in Lokeren is die weg naar het podium net dat tikkeltje anders. Onderdoor het podium, om dan tussen de doeken uit te komen in de front. Heerlijk.
The Van Jets spelen hun laatste shows ooit. Dit was dus hun laatste optreden op de Lokerse feesten. Ik ben zo fan van die mannen. Hun muziek staat ook zeer regelmatig op in de auto en dan zingt iedereen zeer vrolijk mee.
Deze keer mocht een amper gevulde parking meezingen. Dat ze het lastig hadden om het publiek wakker te krijgen was duidelijk maar dat zal niet aan hun performance gelegen hebben. Ze deden wat ze moesten doen en eindigden zelfs met een geïmproviseerde crowdsurf. Nog even wuiven naar iedereen, taart in ontvangst nemen en weg waren ze.
De tweede band op het programma was Therapy? De band met het vraagteken. Een jeugdklassieker. Hun ferry had vertraging dus begon hun optreden met 8 minuten vertraging. Op hun oorspronkelijke beginuur moest de drum nog opgezet worden. Zo nipt was het. Maar…. Andy Cairns en de zijnen kunnen dat en deden het ook.
Jaren geleden mocht ik eens een portret van hem maken (ik zou het nu helemaal anders doen maar wat een ervaring was dat). En sindsdien heb ik ze al enkele keren gefotografeerd. Dat zijn stem wat minder was vergeef ik hem met plezier. Dat ik het een feest vond? Tuurlijk. En foto’s afwerken met één oog op mijn computer en het andere oog op het tv scherm dat alles uitzond…. het kan, ik kan het toch.
Na The Van Jets kwam de volgende man ook uit Oostende. Arno. De man die geen introductie nodig heeft. Hij kwam, hij zag (niet want zijn ogen gingen amper open) en hij was in form.
Arno is altijd dezelfde. Beetje vloeken, beetje onzinnige dingen zeggen, beetje tussen de lippen praten en daarnaast nog eens keihard performen. Hij was scherp, hij had er zin in, hij was er. En het publiek…. tja, die hadden nog steeds last van de zaterdagblues.
De afsluiter van de dag was Triggerfinger. Vorig jaar werd hun optreden vroegtijdig afgebroken door een hevige regenbui. Deze keer kon enkel de wind roet in het eten strooien maar dat deed het niet.
Triggerfinger gooide een storm over de kaai. Wraak of hoe noem je zoiets? Hun set was zoals altijd strak. De gitaren waren hard, de drum heerlijk, de bas… lekker. Ik geef toe, ik heb één cd van hen, meer niet. Maar live zijn nze toch van de betere bands die ik ken. En fotogeniek? Ja, dat zijn ze ook.
De nacht was gevallen. Mijn Lokerse feesten zaten er op. Nog een laatste keer door de middengang naar het podium kijken en dan naar huis. Dag Lokeren, tot volgend jaar !
En dan nu: de foto’s.
All pictures are ©️ JoostVH Photography