Rock Werchter is een begrip in België. Dat kan niemand ontkennen. Dit jaar was het mijn vierde editie dat ik er naartoe kon gaan als fotograaf. En zoals het een jaarlijkse gewoonte is gaat er elke dag een andere fotograaf van ons collectief (Concert Photographers United) zodat we deze hoogmis optimaal kunnen beleven.
Werchter is voor mij een festival dat ik elk jaar wil fotograferen. Het is hard werken want ik leg de lat hoog en wil zoveel mogelijk bands fotograferen. En de combinatie van fotograferen, afwerken en doorsturen vraagt enige discipline. Maar ik doe het zo graag.
Om 10 uur stapte ik in mijn auto en reed ik richting Rotselaar. Zonder enige vorm van file (behalve die 5 minuten dat ik achter het traagste wielerpeloton van Vlaanderen reed) was ik sneller dan voorzien in Werchter en reed ik vervolgens de crewparking op. Daarna volgde de jaarlijkse traditie: aanmelden, bandje krijgen, wandelen naar de toegangspoort, ingescand worden, wandelen naar de controlepost, rugzak laten controleren en dan via het bospad naar het festivalterrein. Het zicht van de mainstage die plots tussen de bomen opdoemt… het blijft een fantastisch zicht.
Ik installeerde me in de persruimte, trakteerde mezelf op een koffie (of 3), sloeg een babbeltje met Luc Haekens, en besloot dan eens het terrein een eerste keer te verkennen.
Niet veel later (er was te weinig tijd om de volledige tour te doen) begon de reeks van optredens. Openen deden we met Lizzo in The Barn. Wat een bom !!!
Een vrouw met pit en energie. Haar lichaam zwiert over het podium, sensueel zwiert ze haar rondingen in de strijd, ze springt en schopt lustig in het rond en vuurt energie de tent in…. Wat een knaller van een opener.
Het contrast met mijn tweede optreden kon niet groter zijn. Grace Carter mocht even later Klub C openen. Deze zangeres is veel magerder maar was ook veel minder energiek dan Lizzo. Soul en hiphop in een rustig kleedje zonder veel opwinding. Tja, het kan niet altijd knallen.
Ik had dus nood aan iets hard. Of toch iets harder. En daarvoor stond De Staat perfect geprogrammeerd. Deze Nederlanders kwamen op de mainstage terecht en ik moet zeggen dat me dat op voorhand verrast had. Hun schare fans is nog niet zo groot maar eigenlijk verdienen ze die plek wel.
Bam , ze knalden hun set open. en lieten die knal doorgalmen… Of toch zeker zo lang als ik er was want lang kan ik nooit blijven op zo’n optreden. Drie nummers, no flash… De algemene regel en ook in Werchter was deze regel quasi altijd van toepassing.
De Staat deed wat ik nodig had en Yungblud deed er nadien nog een schepje bovenop. In een kleedje en met roze kousen kwam de zanger het podium op gestormd. Het optreden van de dag, zonder twijfel. Springen, schoppen, opzwepen…. Een plotse rochel in het gezicht van de gitarist om hem enkele seconden later vol en hevig op de mond te kussen. Ja, er zaten veel elementen in en ik heb genoten.
Nadat ik mijn workflow probeerde bij te houden spoedde ik me naar The Barn. Op het menu: Tamino. Ik ben even vergeten hoeveel keer ik hem gezien en gefotografeerd heb. Zeker meer dan telbaar op één hand. Maar hij is en blijft een krak. De manier waarop hij, zonder ogenschijnlijk veel te bewegen, de zaal kan innemen met zijn stem: waanzinnig.
Ingetogen maar vol kracht. Zacht en hard tegelijk. Ja, ik hoor hem graag bezig. En ook al is zijn show niet meer zo vernieuwend voor me, het blijft de moeite.
Ik bleef geen 3 nummers luisteren en kijken. Daar ontbrak me de tijd voor want er stond een interview op de planning. Samen met Ellen en haar cameraman van VRT NWS hadden we een afspraak met Balthazar. Een korte afspraak en ik mocht intussen enkele foto’s maken. En op het eind kregen ze nog een beloning: een gouden en platinum plaat.
En zo een interview meemaken is wel eens tof. Het is eens iets anders. Maar veel tijd om daaraan terug te denken was er niet. Het interview moest snel gaan, de foto met de platen moest gemaakt worden in 5 seconden,… En oh ja, de concerten blijven ook doorgaan.
Parkway Drive was de volgende. Weer een energiebom. Al was ik eerlijk gezegd wat teleurgesteld. Dat de zanger kan roepen in de micro, dat is duidelijk. Maar een vaste noot houden als hij niet mag roepen, dat is iets anders. Gelukkig mag hij vooral roepen en schreeuwen…
Mocht Yungblud niet het beste optreden van de dag geweest zijn dan was Rosalia zeker met die prijs gaan lopen. De allereerste Spaanse op Werchter… En dat mocht iedereen geweten hebben. Dansen en zingen, feesten en knallen,…
De achtste band die ik mocht fotograferen was Balthazar maar deze keer stonden ze wel gewoon op het podium. Ik hoor ze wel graag bezig en heb ze ook al enkele keren live meegemaakt maar de mainstage van Werchter was toch net iets te groot voor deze mannen. Ik hou meer van hun intimiteit en deze ging een beetje verloren in de grootsheid van de wei.
Enkele weken geleden zag ik hem nog op Best Kept secret. Toen leek het alsof hij dronken was. Nu stapt Mac DeMarco zelfs zonder pint het podium op. Zijn vreemde bewegingen tijdens het optreden blijven bestaan maar ik had deze keer toch meer de indruk dat hij een muzikant pur sang is. Gecontroleerd onnozel doen. Je moet het maar kunnen.
Terug naar de Main. Greta Van Fleet. Maar ik kan kort zijn. Te groot podium, te hoog op de affiche. Dank u wel tot ziens.
Ik ben misschien iets te kort maar veel meer ga ik er toch niet over zeggen. De zanger heeft een move die hij per nummer 6 keer opnieuw doet. Tja, het verveelt snel.
Dan maar terug naar The Barn. New Order is een band met een geschiedenis maar aan het publiek te zien is de geschiedenis ook jong. Ik ben geen fan van de groep maar ik zag toch enige vreugde en inzet bij de band en dat werkt. Zet er een leuke projectie bij en je hebt eigenlijk een goed optreden.
Het werd tijd voor de headliner en de afsluiter van deze Werchter-editie: Muse. De richtlijn van het management uit was duidelijk. Alle toegestane fotografen mochten FOH fotograferen. FOH… staat voor Front Of House. Een mooie term om eigenlijk te zeggen dat je zo ver mogelijk van het podium moet blijven. In dit geval ‘mochten’ we fotograferen van aan de geluidstoren. Een heel eind van het podium dus.
Maar er was een catwalk dus kon Matthew Bellamy wat dichterbij komen. Topplan. Maar de technieker die de camerakraan bemande besloot ons fotografen een extra moeilijkheid te geven door quasi constant met de camera in de weg te hangen.
Nadat we weer naar de persruimte werden geleid maakte ik snel de foto’s af zodat ze nog tijdig in het artikel konden om daarna op mijn gemak te genieten van een koffie in de, op fotografen en enkele technici na, verlaten persruimte. De deugddoende koffie na een dag stevig doordoen. Met amper tijd om iets te eten maar gelukkig wel tijd om iets te drinken (al is tijd relatief). Daarom dat die koffie zo smaakte. En zo heeft elk festival zijn gewoonte bij mij. Koffie in Werchter, Nacho’s op BKS,… Gewoontes en tradities, elk met zijn waarde. En de ene waarde is iets voller dan de andere 😉
Hoog tijd om nog wat foto’s te tonen:
All pictures are ©️ JoostVH Photography